Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Γελαστα μου ματια...

Οταν συναντησεις ματια  που σου χαμογελουν τοσο αυθορμητα και ειλικρινα γεννιεται η ελπιδα ξανα και λες δεν ειναι ολα τοσο ματαια και ανουσια... σου δινουν δυναμη και κινητρο να χαμογελασεις και εσυ. Οταν αυτα τα ματια αντικρισουν τα δικα σου -αυτα που για καιρο παρακολουθουσαν καπως δειλα την ζωη, απογοητευμενα αυτα που για καιρο κρυβοντουσαν για να μην τα καταλαβουν- αισθανεσαι λιγο πιο ζωντανος. Θελεις να σε βλεπουν , να σου γελουν ολη την ωρα να τα κοιτας και να σε ταξιδευουν  γρηγορα καπου μακρια... Εχεις την αναγκη να τα πιστεψεις να τα εμπιστευτεις και να χαθεις σε ενα ακομα παραμυθι... και ας γνωριζεις πως υπαρχει περιπτωση να ξυπνησεις αποτομα και να μεινει μια  ιστορια που θα σε ποναει και θα την ζητας σε δρομους και  ημερες, σε προσωπα και μερη... και πηγαινοντας και παλι μονος καποια στιγμη θα ξερεις ποσο τα αγαπησες! Αν παλι το παραμυθι αυτο εχει καθε ''τελος'' και μια καινουργια αρχη θα καταληξει στην πιο ομορφη γλυκια σου πραγματικοτητα...