Οσο μου κοβουν τα φτερα εγω θα πεταω πιο ψηλα...οχι μονο επειδη σαν παιδι αντιδραω αλλα ειναι το μονο που μου μενει να κανω για να μην ''βουλιαξω'' στην μιζερη ζωη που ολοι μου λενε πως ζω... Η διαφορα μου ειναι πως δεν ξεχνω να ομορφαινω το μονο που αξιζει ουσιαστικα να ομορφαινεις και αυτη ειναι η ψυχη αυτη αξιζει μεχρι τελους...! Με πιανω σε στιγμες απαισιοδοξιας και πληρης ματαιοτητας των πραγματων... προσπαθω...να συμβιβαστω...αλλα δεν μπορω το μονο που καταφερνω τελικα ειναι να ανεχομαι τον κοσμο αυτο... για να μην βρεθω εξω απο αυτον...οχι εμενα δεν με τρομαζει κατι τετοιο αλλωστε για μενα παντα ετσι θα ειναι...αλλα ισως τα ατομα γυρω μου...για αυτο και εχω προσαρμοστει...πραγμα που μισω με τον τροπο που θα λειτουργω , με νευριαζω...πολυ...!!! Κανεις δεν με ξερει και επιτρεπω σε ολους να νομιζουν... οχι μονο πως με ξερουν αλλα και εχουν γνωση περι εμου τοση για να με χαρακτηρισουν να με σχολιασουν και να πουν με μεγαλη ευκολια τι ατομο ειμαι...Δεν γνωριζουν τιποτα απο τα βιωματα μου,απο τα πιστευω μου, απο τον τροπο που σκεφτομαι, απο την ενταση που αισθανομαι, απο τον τροπο που βλεπω... Αλλα πλεον δεν με ενοχλει τοσο τουλαχιστον...ας ειμαι για τον καθενα οτι θελει... οτι κανει τον ιδιο να αισθανεται καλυτερα... εγω δεν φερω αντιρρηση... εγω πεταω... μπορω να το κανω και με μπολικη λασπη πανω μου...
