Αντίο...

Σαν ενα τσιγαρο που πριν το αναψουμε ξερουμε εξ' αρχης οτι θα  σβησει, αλλα θελουμε να το απολαυσουμε και παντα εχουμε την επιθυμια για αλλο ενα...  ετσι ερχεται μια στιγμη για τον καθενα να σβησει η ζωη του σε ετουτο τον κοσμο... Αυτο ξεχναμε, οτι ολοι ειμαστε περαστικοι, τοσο ''μικροι'' να αντισταθουμε στους κανονες αυτης της ζωης. Παντα ομως μας ξαφνιαζει, μας αιφνιδιαζει και μας πονα πραγματικα αυτη η αληθεια που δεν θα ξεχασει κανεναν, γιατι απλα συμβαινει αργα ή γρηγορα αλλα συμβαινει. Η απωλεια ανθρωπου ειναι επωδυνη, αλλα μπορει οσο οξυμωρο και αν ακουγεται να βοηθησει θετικα οποιον ειναι αχαριστος για το πολυτιμοτερο δωρο που ειχε την τυχη να εχει και δεν ειναι αλλο απο την ζωη, για οποιον δεν ξερει να ευγνωμονει για το οτιδηποτε του δινεται, απο την μεγαλυτερη εως την μικροτερη αξια, και για οποιον δεν εχει μαθει ακομα να ζει, να ζει σωστα και ευτυχισμενα με ολες τις δυσκολιες και δοκιμασιες με σεβασμο δημιουργικοτητα και αγαπη! Να τον ταρακουνισει μια τετοια πραγματικοτητα και να τον κανει εστω για πεντε λεπτα να σκεφτει... Μονος σου ερχεσαι, μονος σου φευγεις. Ποτε δεν ξερεις ποσο χρονο εχεις για σενα ή για τους αλλους, και ειναι κριμα να μην κανεις αυτο που θες και να εκδηλωνεις τα συναισθηματα σου... επισης καλο ειναι να μην κρινεις  αυστηρα και επιπολαια... ακους ανθρωπακο; Γιατι εν τελει τι μενει; τι ειναι αυτο που εχει αξια; Πριν κλησεις τον κυκλο της ζωης σου να εχεις θεσει σε λειτουργια την ιδιοτητα που σε οριζει ως ανθρωπο...αυτο!                                                                                                                            ''Αντιο λοιπον, ελπιζω να εχεις βρει ηρεμια επιτελους εκει που εισαι και μην ανησυχεις... μια χαρα τα καταφερες.''