Αεροστατα...

Απο μικρη η ιδεα του να βρισκομαι εγκλωβισμενη καπου με τρομαζε μπορω να πω πως ηταν και ο μεγαλυτερος μου φοβος. Ποτε δεν φανταστηκα πως θα ζω μια τετοια κατασταση σε μονιμη βαση και με τον χειροτερο τροπο, διοτι δεν μπορω να κανω κατι για να αλλαξει αυτο εδω και χρονια.  Δεν εχω την δυναμη να εκφραστω απολυτα, δεν μπορω. Αυτος ο κομπος στο λαιμο μου με κανει να θελω να κλαψω αλλα στην πραγματικοτητα ειναι οργη, συσσωρευμενη οργη , θλιψη και μισος που προηλθαν απο καταπιεση και βια ολων των ειδων! Ειναι ολα παραλογα αυτα που καλουμε να αντιμετωπισω και η μονη σωτηρια διεξοδος ειναι η φυγη... Να φυγω μακρια απο ολο αυτο πριν  με κανει να γινω  παραφρων. Ωρες ωρες αναρωτιεμαι γιατι πρεπει να παλεψω για ενα αγαθο που δικαιουνται ολοι, την ελευθερια. Την ελευθερια την σωματικη, την πνευματικη,την ψυχικη, την ελευθερια του να εκφραζεσαι, να ζεις!  Νιωθω πως γεννηθηκα μεγαλη καθως ποτε δεν αισθανθηκα ανεμελη, παντα αλυσοδεμενη και φοβισμενη  σε ενα βλεμμα ενος ανθρωπου που δεν εμαθε να φαιρεται, να μιλαει, να ακουει, να σεβεται και το κυριοτερο ολων να αγαπαει... αλλα ειχε μαθει πολυ καλα να προσπιειται με εναν περιτεχνο τοσο επαγγελματικο τροπο. Δεν εχω ξεκαθαρισει μεσα μου αν τον λυπαμε ή τον απεχθανομαι, μπορει και τα δυο. Ο βιασμος της ψυχης, ποναει και σε δυσκολευει πολυ στο να μην καταληξεις σκλαβωμενος και προδωμενος απο τα ιδια σου τα φτερα... και χασεις ολα τα ταξιδια που σου προσφερει η ζωη. Δεν ξερω για ποσο ακομα θα το αντεξω, δεν ξερω για ποσο ακομα θα μπορω να δειχνω καλα. Το μονο που ξερω ειναι πως θα ειναι δυσκολα μεχρι να τα καταφερω και δραπετευσω με το αεροστατο μου, ενα αεροστατο φτιαγμενο με ελπιδα, αισιοδοξια, δημιουργικοτητα και χρωματα πολλα χρωματα... γιατι ετσι θελω να ειναι ο πινακας της ζωης μου, γεματος ονειρα και χρωμα και οχι με τα γκριζα και  μαυρα σκηνικα που μου επιβαλλουν...