Ειναι...

Η ''Αγαπη Αγγελου'' ειναι παντου και πουθενα
δινει και δινεται απλα...εχει μαθει να πετα
και οταν αφηνει να της κοβουν τα φτερα
πεφτει χαμηλα πονα...
ριχνει δακρυα ομως στην ψυχη
ωστε να μην μαραθει, κοιταει ψηλα
και ετσι προχωρα... 

Γελαστα μου ματια...

Οταν συναντησεις ματια  που σου χαμογελουν τοσο αυθορμητα και ειλικρινα γεννιεται η ελπιδα ξανα και λες δεν ειναι ολα τοσο ματαια και ανουσια... σου δινουν δυναμη και κινητρο να χαμογελασεις και εσυ. Οταν αυτα τα ματια αντικρισουν τα δικα σου -αυτα που για καιρο παρακολουθουσαν καπως δειλα την ζωη, απογοητευμενα αυτα που για καιρο κρυβοντουσαν για να μην τα καταλαβουν- αισθανεσαι λιγο πιο ζωντανος. Θελεις να σε βλεπουν , να σου γελουν ολη την ωρα να τα κοιτας και να σε ταξιδευουν  γρηγορα καπου μακρια... Εχεις την αναγκη να τα πιστεψεις να τα εμπιστευτεις και να χαθεις σε ενα ακομα παραμυθι... και ας γνωριζεις πως υπαρχει περιπτωση να ξυπνησεις αποτομα και να μεινει μια  ιστορια που θα σε ποναει και θα την ζητας σε δρομους και  ημερες, σε προσωπα και μερη... και πηγαινοντας και παλι μονος καποια στιγμη θα ξερεις ποσο τα αγαπησες! Αν παλι το παραμυθι αυτο εχει καθε ''τελος'' και μια καινουργια αρχη θα καταληξει στην πιο ομορφη γλυκια σου πραγματικοτητα...

Μαργαριταρια...

Μερικες φορες τα πιο σημαντικα και ομορφα μπορουν να δημιουργηθουν απο κατι ασημαντο και τυχαιο, οπως συμβαινει στην περιπτωση του μαργαριταριου... που ενας απλος κοκκος αμμου αρκει για το πολυτιμο μαργαριταρι. Στην αρχη ειναι ενα τιποτα ουτε λαμπει ουτε αξιζει αλλα στην συνεχεια με την βοηθεια του χρονου και με υπομονη ''γεννιεται'' κατι καινουργιο και ομορφο που αξιζει οχι απλα να αναφερθει αλλα και να αγαπηθει... Ετσι μοιαζουν και οι ανθρωποι και τα συναισθηματα μεταξυ τους... Ισως ετσι ειναι και οι μεγαλυτερες ανθρωπινες σχεσεις, οι αγαπες, οι φιλιες και οι ''μεγαλυτεροι''- αξιολογοι ανθρωποι. Το σημειο αναφορας καποιου δεν υποδηλωνει απαραιτητα και την τελικη του μορφη και ουτε εχει το δικαιωμα κανεις να τον ακυρωσει πριν ολοκληρωσει την διαδικασια επεξεργασιας του και  την εσωτερικη αυτη μαχη που καλειται να δωσει πριν ''κοστολογηθει''... Ξεχναμε ομως την ανεκτιμητη αξια που εχει το καθε τι ωραιο στην ψυχη του καθενα που διαθετει ''κοκκους αμμου'' μεσα του απλα χρειαζεται τις καταλληλες αυτες συνθηκες που θα του επιτρεψουν επειτα να χαρισει απλοχερα τα μαργαριταρια...

Αντίο...

Σαν ενα τσιγαρο που πριν το αναψουμε ξερουμε εξ' αρχης οτι θα  σβησει, αλλα θελουμε να το απολαυσουμε και παντα εχουμε την επιθυμια για αλλο ενα...  ετσι ερχεται μια στιγμη για τον καθενα να σβησει η ζωη του σε ετουτο τον κοσμο... Αυτο ξεχναμε, οτι ολοι ειμαστε περαστικοι, τοσο ''μικροι'' να αντισταθουμε στους κανονες αυτης της ζωης. Παντα ομως μας ξαφνιαζει, μας αιφνιδιαζει και μας πονα πραγματικα αυτη η αληθεια που δεν θα ξεχασει κανεναν, γιατι απλα συμβαινει αργα ή γρηγορα αλλα συμβαινει. Η απωλεια ανθρωπου ειναι επωδυνη, αλλα μπορει οσο οξυμωρο και αν ακουγεται να βοηθησει θετικα οποιον ειναι αχαριστος για το πολυτιμοτερο δωρο που ειχε την τυχη να εχει και δεν ειναι αλλο απο την ζωη, για οποιον δεν ξερει να ευγνωμονει για το οτιδηποτε του δινεται, απο την μεγαλυτερη εως την μικροτερη αξια, και για οποιον δεν εχει μαθει ακομα να ζει, να ζει σωστα και ευτυχισμενα με ολες τις δυσκολιες και δοκιμασιες με σεβασμο δημιουργικοτητα και αγαπη! Να τον ταρακουνισει μια τετοια πραγματικοτητα και να τον κανει εστω για πεντε λεπτα να σκεφτει... Μονος σου ερχεσαι, μονος σου φευγεις. Ποτε δεν ξερεις ποσο χρονο εχεις για σενα ή για τους αλλους, και ειναι κριμα να μην κανεις αυτο που θες και να εκδηλωνεις τα συναισθηματα σου... επισης καλο ειναι να μην κρινεις  αυστηρα και επιπολαια... ακους ανθρωπακο; Γιατι εν τελει τι μενει; τι ειναι αυτο που εχει αξια; Πριν κλησεις τον κυκλο της ζωης σου να εχεις θεσει σε λειτουργια την ιδιοτητα που σε οριζει ως ανθρωπο...αυτο!                                                                                                                            ''Αντιο λοιπον, ελπιζω να εχεις βρει ηρεμια επιτελους εκει που εισαι και μην ανησυχεις... μια χαρα τα καταφερες.'' 

Αεροστατα...

Απο μικρη η ιδεα του να βρισκομαι εγκλωβισμενη καπου με τρομαζε μπορω να πω πως ηταν και ο μεγαλυτερος μου φοβος. Ποτε δεν φανταστηκα πως θα ζω μια τετοια κατασταση σε μονιμη βαση και με τον χειροτερο τροπο, διοτι δεν μπορω να κανω κατι για να αλλαξει αυτο εδω και χρονια.  Δεν εχω την δυναμη να εκφραστω απολυτα, δεν μπορω. Αυτος ο κομπος στο λαιμο μου με κανει να θελω να κλαψω αλλα στην πραγματικοτητα ειναι οργη, συσσωρευμενη οργη , θλιψη και μισος που προηλθαν απο καταπιεση και βια ολων των ειδων! Ειναι ολα παραλογα αυτα που καλουμε να αντιμετωπισω και η μονη σωτηρια διεξοδος ειναι η φυγη... Να φυγω μακρια απο ολο αυτο πριν  με κανει να γινω  παραφρων. Ωρες ωρες αναρωτιεμαι γιατι πρεπει να παλεψω για ενα αγαθο που δικαιουνται ολοι, την ελευθερια. Την ελευθερια την σωματικη, την πνευματικη,την ψυχικη, την ελευθερια του να εκφραζεσαι, να ζεις!  Νιωθω πως γεννηθηκα μεγαλη καθως ποτε δεν αισθανθηκα ανεμελη, παντα αλυσοδεμενη και φοβισμενη  σε ενα βλεμμα ενος ανθρωπου που δεν εμαθε να φαιρεται, να μιλαει, να ακουει, να σεβεται και το κυριοτερο ολων να αγαπαει... αλλα ειχε μαθει πολυ καλα να προσπιειται με εναν περιτεχνο τοσο επαγγελματικο τροπο. Δεν εχω ξεκαθαρισει μεσα μου αν τον λυπαμε ή τον απεχθανομαι, μπορει και τα δυο. Ο βιασμος της ψυχης, ποναει και σε δυσκολευει πολυ στο να μην καταληξεις σκλαβωμενος και προδωμενος απο τα ιδια σου τα φτερα... και χασεις ολα τα ταξιδια που σου προσφερει η ζωη. Δεν ξερω για ποσο ακομα θα το αντεξω, δεν ξερω για ποσο ακομα θα μπορω να δειχνω καλα. Το μονο που ξερω ειναι πως θα ειναι δυσκολα μεχρι να τα καταφερω και δραπετευσω με το αεροστατο μου, ενα αεροστατο φτιαγμενο με ελπιδα, αισιοδοξια, δημιουργικοτητα και χρωματα πολλα χρωματα... γιατι ετσι θελω να ειναι ο πινακας της ζωης μου, γεματος ονειρα και χρωμα και οχι με τα γκριζα και  μαυρα σκηνικα που μου επιβαλλουν... 

''Παραξενα κοιτας...''

Χειροτερο απο τα χειροτερα συναισθηματα ειναι να μην μπορεις να αισθανθεις τιποτα ... το μουδιασμα της ψυχης σου να σε κανει απλα να νιωθεις το απολυτο κενο... οπως ολα τα κενα που σου αφηνουν ολοι οσοι επιδιωκουν να ειναι κοντα σου για λιγο ... με σκοπο αυτο.... το τιποτα...! Ολοκληρωνοντας πολλες σκεψεις μου παντα στο τελος μενει αυτο η ουσια των πραγματων εξαφανισμενη και εγω να κυνηγαω σκιες για να μου πουν κατι , οτιδηποτε ... αλλα  κρυβονται και εμφανιζονται οταν θα εχω ξεχασει ακριβως για να μην θυμαμαι ετσι επαναλαμβανω τα ιδια λαθη , με τον ιδιο τροπο, με την ιδια παντα καταληξη.... οτι δεν σε σκοτωνει σε κανει πιο δυνατο... εμενα μαλλον λειτουργει αντιθετα και με αποδυναμωνει σε σημειο που να μην μπορω καν να αντιδρασω σε οτι συμβαινει γυρω μου....! Σαν τον καπνο θελω να χαθω... μεσα σε οτι με επνιξε και με πνιγει... και μετα να αναγεννηθω απο τις σταχτες μου  για να ξανα καω... Κανεις δεν θα σε καταλαβει, κανεις δεν θα σε νιωσει... κοιταζουν αλλα δεν βλεπουν θα περασουν αλλα δεν θα σταθουν ... για αυτο καλο ειναι να μαθεις την διαδικασια μονος για να γνωριζεις τον δρομο και να μην μπερδευτεις... και ας σου λενε πως κοιτας παραξενα εσυ θα εχεις μαθει να κοιτας...!

Τι θελεις πια...?

...πες και σε εμενα τι θελεις... ομολογω πως πετυχαινεις τον στοχο σου με επιτυχια καθε φορα...! Δεν μπορω να καταλαβω ουτε να εξηγησω... δεν βρισκω  εναν καλο λογο που γινεται ολο αυτο, ... αν απλα διασκεδαζεις με το να με τρομαζεις εχω να πω πως απλα δεν μου αρεσει, δεν ειμαι το παιχνιδι σας (αν ειμαι ομως και καποιος γελαει με τις ρυθμισεις που μου εχει κανει και τον τροπο που με χειριζεται ,  να με ενημερωσεται για να ξερω και να ''παιξουμε'' ισοτιμα την επόμενη) ... αυτο που γινεται δεν ειναι ουτε τιμιο  ουτε δικαιο ουτε σωστο... και επιτελους τι...? Κουράστηκα.... ψυχικα ειμαι πολυ ''γερασμενη''... και δεν ξερω και γιατι...! Οχι, δεν ειμαι ο καλυτερος ανθρωπος  αλλα σιγουρα οχι και ο χειροτερος... απορω λοιπον... και μερα με την μερα σαν να αναθεωρω... λεω δεν ειναι δυνατον... αν ηξερα εστω ή αν μπορουσα να το δικαιολογησω, δεν θα με πειραζε τοσο... Αλλα αυτη η πληρης αγνοια με εκνευριζει σε σημειο που θελω να βρισω τον εαυτο μου... Νιωθω αυτην την αισθηση της ''μαριονετας''... να μην μπορεις να χειριστεις τιποτα ουτε καν εσενα .... Πολλοι δεν γνωριζουν, οι περισσοτεροι ισως και πραγματικα τους ζηλευω, ναι γιατι ειναι στον κοσμο τους... Εγω ομως πρεπει να παιζω καλα τον ρολο μου και στον κοσμο τους  και στον κοσμο σας  και στον κοσμο μου (που παρεπιπτοντως ειναι ο πιο ομορφος) ... ειναι κομματακι δυσκολο... και δεν ξερω σε ποιον εδωσα αυτην την λαθος εντυπωση, πως μπορω και πως αντεχω... Ελα πια.... φτανει.... !!!